Turgut Özal "onlar"ın kâbusu

Türkiye'nin makus talihini değiştirmiş bir adam... Ülkeyi tek parti faşizminden kurtarmış, komprador karakterli "türedi" burjuvaziye karşı yerli sermayeyi özendirmiş; Türkçe ezan, Türkçe ibadet maskaralığına son vermiş...

Adı, Adnan Menderes.

Akıbetini biliyorsunuz...

İstiklal Mahkemeleri'nden de rezil bir uygulama olan "Yassıada Mahkemesi" kararıyla idam edildi... İki çok değerli vekiliyle birlikte üstelik: Fatin Rüştü Zorlu, Hasan Polatkan.

Mahkeme Başkanı Salim Başol, "Sizi buraya tıkan güç böyle istiyor Adnan Bey!" demişti.

Onu oraya tıkan güç en aşağılık, en şen'i muameleyi reva görmüştü bu dünyanın en kibar, en beyefendi, en talihsiz insanına...

Suçu, "Şartlar olgunlaşırsa, darbe meşrudur" diyen konvansiyon artıklarına karşı "irade-i milliye"yi savunmaktı.

Alın Turgut Özal'ı, "Hürriyet ve İtilaf"la başlayan, Rauf Orbay, Kazım Karabekir, Fethi Okyar, Adnan Menderes'le devam eden çizgiye yerleştirin.

Türkiye'yi mamur kılan; planı, projesi, vizyonu, endişesi olan insanlardı bunlar. Yaşatsalardı Adnan Kahveci, izin verselerdi Necmettin Erbakan, Tayyip Erdoğan, Hasan Celal Güzel olacaktı...

Kazım Karabekir ve Ali Fuat Cebesoy'u İstiklal Mahkemeleri'ne harcattılar. Şükrü, Cavit, Halis Turgut ve Abidin Bey'i astılar. Hamidiye kahramanı Rauf Orbay, bu rezilliklere daha fazla dayanamadı, yurtdışına kaçtı.

Fethi Bey'in "Serbest Fırka"sı; Orbay, Karabekir ve Cebesoy Paşa'ların "Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası" sudan bahanelerle kapatıldı.

Ali Şükrü Bey ve Halit Paşa öldürüldü.

Hüseyin Avni Ulaş susturuldu.

Adnan Menderes "60 Konvansiyonu"na kurban edildi.

Turgut Özal, öldü mü, öldürüldü mü, hâlâ bir muamma.

Erbakan, Erdoğan ve Güzel'in hangi yöntemlerle siyaset dışı bırakıldığını ise bizzat yaşayarak tecrübe ettik.

İdris Küçükömer, sık sık, bu ülkeye faydalı olmuş insanların fazla yaşamadığı/yaşatılmadığını anlatır, altını çizerek "onlar"ın şenaatinden bahsedermiş.

"Onlar", rahmetli Küçükömer'e çektirmişlerdi... "Düzenin Yabancılaşması"nı yazdığı için, "daha yaşarken" ölüme mahkûm etmişlerdi.

Bediüzzaman Said-i Nursi, Süleyman Hilmi Tunahan, Ahmed Davudoğlu, Kemal Tahir, Sabahattin Ali, Nazım Hikmet ve Necip Fazıl Kısakürek'e yaptıkları cabası...

Onlar hiçbir zaman Türk halkının refahını, saadetini istemedi. Dolayısıyla, bu ülkeyi mamur kılan bir tek yatırımın altında "onlar"dan birinin imzasını göremezsiniz.
Bir tek fabrikanın.
Bir tek otoyolun.
Bir tek barajın.
Bir tek köprünün.
Bir tek limanın.
Yok...

Çünkü, bu yoksul halk onlar için bir laboratuvar malzemesi, bir kobay, bir denek, bir "toplum mühendisliği" öznesiydi. Onlar, bu ülkeyi sevenlere, bu halkın dirliğini isteyenlere düşmanlık ederek palazlandılar; kendi varlıklarını sadece zulmederek, bastırarak, yasaklayarak, cezalandırarak ikame ettiler.

Dün Menderes'i astıranlar, bugün "Milletin ödediği vergiler..." edebiyatıyla Özal'ın anıtmezarına, dolayısıyla, Özal'ın getirdiği zihniyet devrimine saldırıyorlar.

Turgut Özal'dan korkuyorlar.

Turgut Özal hâlâ uykularını kaçırıyor.

Turgut Özal onların kâbusu...

28 Şubat denilen şey, aslında, Orbay-Karabekir-Menderes-Özal çizgisiyle hesaplaşmayı hedefleyen, Türkiye Cumhuriyeti tarihinin en planlı, en programlı cunta kalkışmasıdır ve altında "saklı" bir irade-i milliye düşmanlığı yatmaktadır.