Star televizyonunun satışını canlı yayında hep beraber izledik.

Öncelikle belirtmek gerekir ki açık artırmanın şeffaf yapılması son derece isabetli.

Böylece her türlü dedikodunun önü kesilmiş oluyor.

Kapalı kapılar ardında filancaya verdiler, peşkeş çekildi gibi iddialara fırsat tanınmadı.

Herkes ekrandan seyretti.

İsteyen oturduğu yerden fiyat tahmini yaptı.

Kendini tutamayıp ihaleye katılanlar bile oldu.

Fiyat 250 milyon dolar civarındayken, bizim temizlik elemanı Ahmet de kendini tutamayanlar arasındaydı.

"Üç yüz, üç yüz" diye seslendi.

Nitekim onun dediğinin biraz üzerinde satıldı kanal.

306,5 milyon dolar.

Velhasıl bu bedel, tahminlerin üzerinde sayılacak ölçüde değil.

Bir başka arkadaş da -tim'in önemine dikkat çekti.

İhaleyi yöneten görevli, ulaşılan her fiyat basamağında "İhale ediyorum, ediyorum, et..." dedi ve orada kaldı defalarca.

Sözü tamamlayıp "Ettim" dese gidecek.

Sonra bayrak kaldıranların hükmü kalmayacak.

Star, Türkiye'nin ilk özel televizyonuydu.

Diğerleri arkadan sökün etti.

ABD'nin Irak'a ilk saldırışını Star'dan seyretmiştik.

Hareket eden ışıklarla o dönem revaçta olan atari oyunlarına benziyordu.

Daha dün gibi gelse de, üzerinden on beş sene geçmiş.

On iki sene önce çalıştığım bir kurumda günde üç-beş defa kulağımıza ulaşan bir cümle vardı.

"Aman dikkat, önümüzdeki günlerde kanalların frekans ihalesi yapılacak..."

O önümüzdeki günler bir türlü gelmedi.

Frekans ihalesi yapılmadı.

Bu ne anlama geliyor?

Bugün özel televizyon olarak bilinen, devlet kanallarının dışındaki bütün kanallar bir bakıma korsan statüsünde yayın yapıyorlar.

İlk yıllarda bazı kanalların merkez olarak yurt dışını seçmeleri de aynı sebebe dayanıyordu.

Her an kapatılma ihtimaline karşı bir nevi önlem.

Kaç iktidar geldi geçti, hemen yakında yapılacak sanılan frekans tahsisi bir türlü gerçekleşmedi.

Belki günün birinde ona da sıra gelir.

Televizyonlarda canlı yayınlanan Star'ın satışını bizim gibi konuyla doğrudan ilgisi olmayanlar takip etti.

Salonda temsilcisi bulunan 'alıcı' pozisyonundaki patronlar muhakkak büyük bir heyecanla seyretmişlerdir.

O sırada aklımdan geçen, kanalın eski sahipleri Uzanlar'ın seyredip etmedikleriydi.

Seyrediyorlarsa, kim bilir nasıl duygular içinde baktılar ekrana...

ÖZELİM

İlköğretim ikinci sınıf.

Öğretmen, bu eğitim öğretim yılının ilk günlerinde çocuklara şöyle seslenmiş:

"Geçen yıl bugünlerde okula başlamıştınız. Okuma yazma bilmiyordunuz. Artık okuyup yazabiliyorsunuz."

Kısa konuşmasını bitirdikten sonra, çocuklara bir ev ödevi vermiş.

"Bu yıl okulun ilk günlerinde neler hissediyorsunuz? Defterinize yazın."

Çocuklardan biri annesinin bütün ısrarlarına rağmen ödevini yapmamış.

"Kızım niye yapmıyorsun?"

"Neler hissettiğimi niye yazayım anne? O benim özelim. Niye herkesle paylaşayım? Kendime kalsın. Öğretmen başka bir şey yazmamı isteseydi yazardım."

TRAFİKTE 5 KURALI

Trafikte "5 kuralı" diye bir şey de yok ama bundan sonra belki olur.

Bakın izah edeyim.

Direksiyon başına geçen kişilerde bir tavır değişikliği görülüyor.

Yüz küsur beygir gücündeki aracın insana getirdiği bir güven söz konusu.

Arabanın gücünü kendi gücü olarak algılayanlar yavaştan trafik canavarına dönüşebiliyor.

Bencilleşme dolayısıyla önce ben geçeyim düşüncesi hakim oluyor.

Birbirine yol vermemenin sebebi başka nasıl izah edilir?

Oysa inanın, yol isteyen birine yardımcı olmanın keyfi daha büyüktür.

Karşıdaki elini kaldırıp teşekkür eder.

Böyle bir sahnede "Beş puan aldım" dedim, yanımdaki arkadaş kahkahayı bastı.

O alınan beş puanlar ne kadar çok olursa, tıkanmalar ve stres o ölçüde azalır.

Mesela bendeniz dün toplamda 20 puana ulaştım.

MEHMET ŞEKER

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan