|

Bir odası, bir klavyesi olsaydı…

Hala yeri doldurulamayan şairlerimizden Cahit Zarifoğlu kirada yaşadığı evlerde, kendisine ait bir odası olmadan, çocuklarının yanında yazdı şiirlerini. Şikayetçi değildi ama bir odası olsun istiyordu. Sevenleri ardından hayıflandı; Bir odası olsaydı, bilgisayarlar o vefat etmeden yaygınlaşıp daktilo yerine klavyeyle yazabilseydi…

Emeti Saruhan
00:00 - 9/06/2013 Pazar
Güncelleme: 17:32 - 8/06/2013 Cumartesi
Yeni Şafak
Bir odası, bir klavyesi olsaydı…
Bir odası, bir klavyesi olsaydı…

Zarif bir şair Cahit Zarifoğlu hayatlarımızda zarif bir iz bırakıp gitti. Şiirinin anlaşılamadığı yönündeki sitemlere karşın herkes iyi şair olduğunda birleşti. 'Ne çok acı var ' dizesi hala her kesimden insanın dilinde dolaşan şair, geride yetim bir edebiyat camiası bıraktı.

Ben fotoğraflara bakarken sizin gibi bakamıyorum. 'Bu kıyafeti yeniydi, şu süeteri o gün giymişti', onlar geliyor aklıma. Ya da hangisini nerede çektik, nereye gitmiştik, çektiğimiz günü hatırlıyorum. O yüzden sizin gibi bakamıyorum, dura dura' diyor Berat Zarifoğlu. Birlikte eşi Cahit Zarifoğlu'nun, 1987'de genç yaşta kaybettiğimiz bir zarif şairin fotoğraflarına bakıyoruz. Eşimi kaybedince 2 kere üzüldüm diyor, hem eşimi kaybettiğim için, hem de böyle değerli bir insan vefat ettiği için.

KLAVYEDE YAZINCA AKLIMA CAHİT ABİ GELİYOR

Biraz eşinin dilinden dinlemek istiyoruz Zarifoğlu'nu. 'Yakışıklıydı, sesi çok güzeldi. Sessiz ama çok bilgili çok akıllı biriydi. Her şeyi iyi bilirdi. Daha çok yazılarıyla onun ne düşüncede olduğunu anlardım. Üzüntüsünü sevincini yazılarından takip ederdim. Benimle de paylaşırdı ama kağıttan daha iyi tanıdım onu ben. Hem eşi hem hayranıydım' diyor. Eşiyle ilgili tek sitemi çok çalışması. Hep çok çalıştığını anlatıyor Berat Hanım; 'Çok kiralarda oturduk. Çok iyi evlerde de kötü evlerde de. Bir odası olmadı. Çocukların hepsi küçüktü. O vefat ettiğinde en büyüğü 10 en küçüğü 5 yaşındaydı. Dağıtıyorlardı, yırtıyorlardı. Yine de rahat çalışıyordu ama derdi ki 'Bir odam olsa bıraksam, geldiğimde otursam yine yazıya devam etsem'. Bir odasının olmasını isterdi. Bir daktilosu vardı. Onda çalışırdı. Bilgisayar klavyeleri çıkınca Ali Haydar Haksal çok üzülmüş. 'Daktilo tuşları daha sert ve zordur, klavyede geri silmek ve yazmak çok kolay. Hep aklıma Cahit Abi gelir. Klavye onun zamanında olsa ne kadar güzel, ne kadar kolay yazı yazabilecekti derim' demişti bana'

BANA ŞİİR YAZMADIN DEYİNCE OTURUP YAZDI

Berat Hanım odası olmasa da, klavyesi olmasa da çok rahat yazdığını anlatıyor Cahit Zarifoğlu'nun. 'Erdem Beyazıt bir yazarmış bir silermiş. Yazıya başlarken zorluk çekermiş, başladıktan sonra kolay yazarmış. Ama Cahit başladığı zaman takır takır yazardı' diyor. Hatta bir keresinde kendisi sitem etmiş, benim için hiç şiir yazmadın diye. Cahit Bey hemen kalem kağıt istemiş. Berat Hanım, 'Ay dedim hemen olmaz. Başka zaman yazarsın, öyle hemen olur mu. Yok dedi ben şair adamım. Kalem kağıdı aldı yazdı. Baktım güzel olmuştu ama ben deyince yazınca kıymeti yok. Şiirden saymıyorum bunu' diyor.

ŞAİRİN KIZI TÜRKÇE'DEN ZAYIF ALIR MI?

Ankara'da Rasim Özdenören'lerle görüştüklerini de anlatıyor Berat Hanım; 'Hep Rasim Abilere gider gelirdik. Onlar iş konuşurdu, yemek yerdik, çay içerdik, meyve faslı derken onların konuşması bitmezdi. Ayşe Özdenören'le ben karşılıklı koltuklarda otururuz bir bakardık uyumuşuz. Sonra Cahit Bey öksürür gidiyoruz diye. Saat gece yarısı. Ertesi gün yine işe giderdi. Çok çalışkandı. Mektuplarla gençlere çok yol gösterirdi' Zarifoğlu aile defterini ise çocuklar doğduktan sonra tutmaya başlamışlar. Berat Hanım gösteriyor ve anlatıyor; 'Belki defterdekiler sizin için bir şey ifade etmez ama bizim için anlamlı. Ogün olan en küçük bir şeyi bile yazardık. Bu günün tarihi ve Ahmet elini çizmiş. Burada Betül'ün karnesi var. Türkçe dersinden zayıf almıştı. 'Kızım bir şairin kızı Türkçe'den nasıl zayıf alır?' demişti. Çocuklar da yazmıştır. Defterdeki bazı fotoğrafları sergi ve haberler için verdik' diyor.

HASTALIĞINI BİLMİYORDUK

Vefat dönemini anlatmak Berat Hanım için hala zor. '2 aylık bir hastalıkla vefat etti. Bir karın ağrısı. Doktora gittik. Doktorlar kanser olduğunu anlamışlar 6 ay ömür biçmişler. Ben bilmiyordum. Ağrıları çoktu. Hüsrev Hatemi'ye gittik. 'Seni onkolojiye yatırıyorum' dedi. Biz onkolojinin kanser bölümü olduğunu bilmiyorduk. Bize 'Onkolojiye yatırıyorum ki seni sık sık görebileyim diye' dedi. 2 ayda vefat etti. Mustafa Nuri Şirin yurt dışına götürelim demiş ama vakti geçmiş demişler. Cenazesine çok değişik cemaatlerden geldiler. Babam 'Keşke benim cenazem böyle olsaydı' demişti. Recep Tayyip Erdoğan, Zahid Akman da vardı cenazede. RecepTayyip Erdoğan iki defa gelip ziyaret etmişti.'

Çocuklarına masal uyduran baba

Cahit Zarifoğlu'nun bildiğimiz bir özelliği de çocukları çok sevmesi. Berat Hanım, Erdem Beyazıt'ın onun için bir annenin çocuğunu seveceği kadar severdi dediğini anlatıyor. 'Yazılarıyla yaptı etti. Çok hoş bir insandı, canım benim' diyor ve gözleri doluyor elinde olmayarak. Çocuklarıyla ilgilenebiliyor muydu yoğunlukta diye soruyorum. Anlatıyor: 'Akşam hemen işten sonra eve gelir çocuklarıyla ilgilenirdi. Onlara masallar yazardı. Bir gün, 'Bu masalın sonu nasıl bitsin sence Betül' diye sordu. 'Ben iyi bitsin dersem iyi mi bitecek' diye sordu Betül. Cahit Bey Evet deyince 'ama baba sen uydurma bir şey mi yazıyorsun' diye şaşırdı. Cahit Bey, 'Evet ben uydurarak yazıyorum' deyince 'Ay baba aşk olsun ben sahici bir şey zannediyordum' dedi. Böyle masallar anlatırdı. Gece üstlerini örterdi. Muhakkak bütün babalar çocuklarını sever ama onun ilgisi çok farklıydı. O yüzden çocuklar için çok zor oldu. Benim zaten her şeyim gitti. Çok zor bir hayattı. Değişik bir sayfa açılıyor ve siz ona uymak zorundasınız. Ne yapacağınızı bilmiyorsunuz. Bir de böyle kaliteli bir insan, anlayışlı bir eş... Mustafa Ruhi Şirin'i hiç unutmam, her karne gecesi arardı. Çocuklar nasıl? Geçtiler mi? Notları nasıl? Özellikle o gece notları nasıl diye arardı. Hiçbir zaman unutamam. Bazıları için Cahit Bey gitti biz de gittik. Ama bir çoğu da destek oldu.'

İlk defa kına gecesinde görüştük

"Nikah resmimiz. Necip Fazıl nikah şahidimdi. Fotoğraftakiler babam, Cahit Bey'in babası, Ali ihsan Amcam ve Necip Fazıl. Necip Fazıl'a babam çok gider gelirdi. Abdülhakim Arvasi hazretleriyle görüşmek için geldiğinde hep bizde kalırdı. Ankara'da Rasim Abilere geldiği için tanıyormuş babam Cahit Bey'i. Cahit Bey son senelerde sohbetlerde çok bulunuyormuş. Cahit Bey 35 yaşındaydı ben 18 yaşındaydım. Bir sene sonra evlendik. Cahit Bey'e birkaç kişiyi göstermişler ya 'boyu kısa' demiş ya beğenmemiş. Ama beni görmeden de 'Çok istekli geldim, yeter ki bu aileden olsun diye' dedi. Ben onu bir kere geçerken gördüm. Görüşmeden evlendik. Bir kere telefonla konuştuk. O zamanlar telefonlar böyle değildi. Ankara'dan istiyordun, bağlatıyordun. Sonra geldiğinde nikah için gelmiş oldu. Kına gecesinde görüştük sonra da nikahta."

Ahmet Zarifoğlu hastanede tedavi gören babasına yazdığı mektupta 'Sana çok dua ediyorum. İnşallah iyileşirsin, eve gelirsin. Evde karnın ağrımaz. Eve gelince mevlüt ederiz, oyun oynarız. Biz iyiyiz hiç merak etme' diyor.

Aile defterinden notlar
Kasım 1982
İlk şarkımız:
Güneş doğdu
Herkes sabah keyfiye
Betül Ayşe Ahmet Arife
Ne gerek arife bir tarife
Arife tarif gerekmez arife tarif gerekmez
27 Kasım 1984
Arife bugünlerde hepimize kızınca 'manyak' diyor. Bugün kömür aldık. Kömürü taşıyan adam parasını aldı. Kömür bitti dedi. Gidip süpürecektik baktık ki yarım ton kadar kömürü bırakıp gitmiş. Çok maceralı oldu. Hayırlısı
Kasım 1985'de Afganistan Hizbi İslami lideri muhterem Gülbeddin Hikmetyar Türkiye'yi ziyaret etti. Bu meyanda bir televizyon mülakatı için Radyoevine geldi. Bu mülakat ne yazık ki televizyondan verilmedi. Hikmetyar'ın radyoya gelişinde tanıştık, ayaküstü birkaç dakika konuştuk. Ona 'biz yazı yazmaktan başka bir şey yapmıyoruz' dedim. Bana 'Biz de böyle başlamıştık' diye karşılık verdi. Arkadaşım Natık'ın çektiği resimler hayatımın en güzel anlarını yansıtıyor. Resimler ancak bugün (13.08.1986) elime geçtiği için bu kadar geç deftere giriyorlar. (Arka sayfada Gülbeddin Hikmetyar'ın cephede çekilmiş bir fotoğrafı yer alıyor)
En büyük emelim
26.09.1986 Betül'le 34 gün önce Kur'an-ı Kerim'den her gün bir dayfa okumaya başladık. Betül, verdiğim bir sayfa dersi, ertesi gün bir iki kere okuyup hazırlanıyor. Sonra ben dinliyorum. Hatalarını düzeltiyorum. Bugün yarın için Bakara Suresi'nin 34. sayfasını ders verdim. Rahmetli babam (Niyazi Zarifoğlu) aynı metodla bizi, ağabeyimi (Sait Zarifoğlu) ve beni okutmuştu. Betül'le inşallah hiç aksatmadan hatim edinceye kadar okuyacağız. Ve inşallah Allah aynı şeyi Ayşe'ye, Ahmet'e ve Arife'ye de nasip etsin. Onlara da aynı şekilde okutmak en büyük emelimdir.
11 yıl önce