üreş deyince aklımıza hemen herkesin olduğu gibi Arap Celal lakaplı Yeşilçam filmlerindeki güreş sahnelerinde cazgırlık yapan Celal Yonat geliyor. Ama artık güreş deyince aklımıza bu anneler gelecek. Bu anneler güreşin anneleri… Onlar, ilk kez Özgür Çataltepe'nin yönettiği Güreşin Anneleri belgeseliyle karşımıza çıkıyorlar. Belgesel, eskiden tek başına sokağa çıkmaya bile çekinen ama şimdi çocuğunun peşinde turnuvalara giden, onlarla gide gele neredeyse bir antrenör kadar güreş hakkında bilgi sahibi olan, güreş sayesinde sosyal hayatın içinde daha fazla yer alan anneleri anlatıyor. Her şey İstanbul Büyükşehir Belediyesi Spor Kulübü'nün Başakşehir'de bir güreş altyapısını kurmasıyla başlıyor. Buraya çocuklarını gönderen aileler zamanla daha büyük bir aileye aileden de derneğe dönüşüyor. Çataltepe, annelerin bütün hayatının güreş olduğunu söylüyor ve ekliyor: “Yaptığımız belgesel güreş veya güreş derneğinin belgeseli değil. Bu gerçekten güreşin annesi haline dönüşmüş kadınların belgeseli.”
Projeyi ilk başta bir tanıtım filmi olarak düşündüklerini kaydeden Çataltepe, belgesele çekimler esnasında karar veriyor. Çataltepe, “Çocukların aileyle ilişkisi mükemmel. Ortada bir paylaşım var. Kadınların sosyal hayata katılımları artmış. Bakkala, markete bile çıkamayan kadınlar şimdi farklı şehirlere, turnuvalara gider olmuşlar. Mevzuyla ilgili çok ciddi fikirleri var. Antrenörler kadar bilgi sahibiler. Çünkü bütün dünyaları çocuk ve güreş” diyor. Bu sıkı ilişkiyi filmin senaristi zafer Emecan da fark etmiş. Güreş dört dakikalık bir müsabaka. Çocuklar çok fazla yenilip çok fazla da maç kazanıyorlar. Çataltepe, güreşçilerin diğer sporculara göre daha saygılı olmalarını mağlubiyetle baş edebilme yetilerinin gelişmiş olmasına bağlıyor.
“Türkiye'de çok kaba bir siyaset var. Ayrıştırıcı, ötekileştirici, kamplara bölücü bir siyaset dili var. Bu tarz sivil toplum faaliyetlerinde bunun ortadan kalktığını görüyoruz. Biz bu bütünleşmeyi ve olanı yansıtmaya çalıştık” diyen Çataltepe en çok kadınların samimiyetinden etkilenmiş. İlk başta kameraları alıp evlere gittiklerinde tereddütleri olmuş, acaba rahat olurlar mı, istediğimiz cevapları alabilir miyiz diye. Ama beklemedikleri şekilde şaşırtıcı cevaplar almışlar. Emecan, Bizim bir noktadan sonra yönlendirmelerimizin ve soracağımız soruların bir anlamı kalmadı. Onlar bizi yönlendirdi” diyor.
Çekimler sırasında turnuva olmadığı için belgesel de İstanbul'da sınırlı kalmış. Çocukları güreşle ilgilenen ailelerin gözündeki mutluluk ve gurur belgeselin her saniyesinde hissediliyor. Bu mutluluk göstermelik değil. Annelerin hepsi diyetisyen, hepsi psikolog. Bir araya gelip çocukları nasıl beslemeli, onlara nasıl yaklaşmalı bunları konuşuyorlar. Sonra organize olup hep beraber turnuvalara gidiyorlar. Gidemeyenler için de internetten maçları canlı yayınlıyorlar. Dijital medyaya da hakimler. Maçları hep beraber izleyip kritiğini de yapıyorlar.
Zuhal Akkoç, Burak Dursun Akkoç'un annesi. “Güreşten önce aile içindeki iletişimimiz kopuktu. Eşim yorgun gelirdi ben de onu rahatsız etmemek için fazla sohbet etmezdik. Ama güreşten sonra muhabbetimiz arttı. Konuşacak bir şeylerimiz vardı artık. Benim için onun peşinden gittiğim her günüm, her anım güzeldi. Şimdiye kadar onunla yaşadığım hiçbir anımı unutmayacağım” diyor.
Soysal ailesi, yerinde durdurmadıkları çocukları Faruk Soysal'la baş edebilmek için çareyi güreşte bulmuş. “İki buçuk senedir bütün enerjisini güreşle atmış olarak eve geliyor” diyen anne İlknur Soysal, oğluyla gurur duyduğunu, her zaman onun arkasında durduğunu söylüyor. Faruk Soysal oldukça başarılı bir güreşçi. 2 senede 7 madalya almış.
Reyhan Çetin Uymaz'ın eşi güreş antrenörü. Oğlunun başlarda güreşle ilgilenmesine sıcak bakmamış. Futbol gibi daha popüler sporlar yapmasını istiemiş. Oğlunun yaklaşık dört yıldır aksatmadan güreşe gittiğini söyleyen anne Uymaz, “Arda şu an ergenlik çağında. İstanbul'da çocuk yetiştirmek bizim için zor diye düşünüyordum ama bu dönemleri güreş sayesinde çok güzel geçiriyoruz” diyor.
