17 Aralık darbe girişiminden sonra ortaya bir tanım atıldı: Dost Modern Darbe. Günün durumunu en iyi anlatan ifadeydi ancak biraz üzerinde de düşünmek gerekiyor; acaba dost muyduk?

Henüz 17 Aralık, 25 Aralık girişimleri olmadan evvel katıldığım bir televizyon programında 17 Aralık girişimcilerinin bu ülkede “dini” merkeze alarak türlü faaliyetlerde bulunduğunu, içlerinde çok sayıda inançlı ve dürüst insan olduğunu ancak tepedekilerin ne yaptığını tam olarak bilemediğimizi, kendileri ile kendileri dışındaki Müslümanların dini/İslam’ı anlama, anlatma noktasında çok farklı düşünüldüğünü, buradan hareketle Türkiye’de kendilerinin, kendileri dışındaki tüm İslami yapılardan uzak durduğunu, 28 Şubat’ta bunun nirvanasını yaşadıklarını, sorunun aslında buradan temelli olduğunu belirtmiştim. 17 Aralık girişimi tüm bu cümlelerimin ispatı oldu.

Bakalım dost muyuz?

28 Şubat’ta “Beceremediniz artık bırakın!” manşeti attıklarında dost muyduk?

Merve Kavakçı’ya “Bu kadına haddini bildirin!” diyen Ecevit’e oy verip, şefaatçi olunduğunda dost muyduk?

Salih Mirzabeyoğlu’na “terörist” dediklerinde dost muyduk?

28 Şubat’ta hiçbir eyleme katılmayıp, katılanları fişlerken ve ihraç ederken dost muyduk?

Üniversite öğrencilerine, okullarında kim kimdir konusunda fişleme yaptırıp onların ahlakını bozarken dost muyduk?

Mavi Marmara olayında İsrail avukatlığına soyunduklarında dost muyduk?

Evlerine davet edilip, sohbetlerine iştirak ettiğimizde hakkımızda bilgi toplama amaçlı yapıldığını bilmeden gittiğimizde dost muyduk?

Telefonlarımız uydurma iddianamelerle gizlice dinlendiğinde dost muyduk?

Şantaj için kayıtlar alındığında dost muyduk?

Oslo sürecini sabote ettiklerinde, bu ülkenin vatandaşlarına kastettiklerinde dost muyduk?

Hiç sanmıyorum…

Bu darbe dost darbesi değildi, içimizde hep bir maraz olarak bulunanların kendilerini ortaya koyduğu bir süreçti, ben bu sürece illa bir isim koymak gerekirse “Turnusol Darbe” derdim, kimin ne olduğunu, ne amaçla neler yapabildiğini gördüğümüz bir süreç derdim, öyle de diyorum.

Hepimize geçmiş olsun.

Yakup Köse, bu ülkede çocukken suç işlemediği halde türlü davalardan yargılanmış, yıllarca hapis yatmış, suçsuzluğunu yargılama usulsüzlükleri nedeniyle ispat edememiş, hukukun yakasını bırakmadığı, dramını defaatle yazdığım bir isim.

Aynı Yakup Köse, süreç normalleşir ve beraat eder diyeceğimiz bir dönemde, toplu taşıma aracında evine giderken yapılan bir operasyon sonucu gözaltına alındı. Gözaltına alındığı sırada kendi el yazısı ile şu notu ulaştırdı: “Benim çocukluğumu çaldılar. Şimdi çocuklarımın çocukluğunu çalmak istiyorlar. Buna izin vermeyin.”

En kısa zamanda Yakup’a yapılan hukuksuzluğun giderilmesini, ailesine ve çocuklarına kavuşmasını temenni ederim.