Aykut Kocaman'ın takımına Fenerbahçe teorisini çok iyi çalıştırdığını gördük. Ev sahibi ekip müthiş bir ahenk ve sorumluluk bilinciyle ikinci bölgede başlattığı ve güçlü rakibini kenarlara savrulmaya mecbur bıraktığı takım presiyle Fenerbahçe'ye hüner mıntıkası bırakmadı. Bu sebeple Fenerbahçe'nin hızlı başlangıcı ılık yaz meltemi kadar bile esemedi. Buna karşılık kontraıkışlar için geniş alan üzerinde yürümeyi arzulayan bunda da başarılı olan Konyaspor, henüz 8'de Mahlangu ile golü bulunca oyunun üzerine bağdaş kurmaya koyuldu.
Tabiİ ki Ömef Ali. Mecburen sol bek pozisyonunda oynayan statik Kadleç'in alanından delişmen gelişler yapan genç oyuncu, golün mimariydi.
Konyaspor, oyun aklı yüksek ayaklarıyla topun arkasında kaldı sürekli. Ayrıca Fenerbahçe'de yönetmenlik rolü iki iyi kesici-tamamlayıcı Topal ve Selçuk'taydı. Bu oyunculardan kreatif deha beklemek fazlaca iyimserlik. Meireles hiç devreye giremedi. Soldan yürüyemediler. Sağda da Gökhan'a müthiş baskı vardı.
Fenerbahçe'nin pas oyunu Konyaspor'u yordu. 58'de Emre girdikten sonra tamamen çekildiler. Konuk takım çok fazla duran top kazanıyordu. Sonunda Sahadaki en isyancı adam Egemen'le eşitliği sağladı sarı lacivertliler. Sonrasında sağdan Gökhan müthiş zorladı rakibi. Kocaman son 15'deki hamleleriyle takımına enerji takviyesi yapmaya çalıştı. Manzara pek değişmedi ama tabela da değişmedi.
