İran’da Humeyni, Irak’ta Saddam savaş kararı almasaydı, ikibinli yıllarda, İslam ve Batı dünyası arasında daha çok barış daha az savaş olurdu. Dayatmacı ya da demokratik, bir ülkede bir yöneticinin verdiği bir savaş kararı kadar, ülkelerin ve insanların geleceğini etkileyen başak bir karar yoktur. Ülke yöneticilerinin, nerede başlayıp nerede bittiği belli olmayan, silaha başvurma güçlerini, sınırlandırmak oldukça zordur. Irak savaşında olduğu gibi, çoğu zaman dünya kamuoyunun tepkisi de yetersiz kalır.
*
Doğu’da ve Batı’da, yalnızca askerlerin değil, sivillerin de yaşamaları ve ölmeleri, Obama, Putin, Merkel ve Blair gibi, Güvenlik Konseyi’nde yeralan ve almayan ülkelerin yöneticilerinin aldıkları kararlara bağlıdır. Savaş kararını seçmenler değil, seçilen ya da seçilmeyen devlet yöneticileri verir. “Seçilmiş krallar”, Suriye, Ukrayna ve Filistin’de, insanlar yaşasınlar derlerse, kimse ölmez, ölsünler derlerse, genç yaşlı milyonlarca insan ölmekle kalmaz, herşeyini kaybeder. Savaş sözkonusu olursa, dünyanın hiçbir yanında eli kirlenmemiş devlet yoktur.
*
İnsanlığın beş bin yılı bulmayan tarihi, savaşlarla yazılmıştır. İnsanlık tarihi boyunca savaşsız geçen bir yüzyıl yoktur. Bunun için Hegel, “Savaşlar tarihin ebesidir” yargısına varır. Nietzsche savaş övgüsünü daha ileri boyutlara taşır: “Gerçek ve iyi bir sınav savaştır, doğruyu söylemek gerekirse, bu hayal edilebilecek en yansız ve adil bir yarışmadır” değerlendirmesini yapar. Ancak sınır kapılarının ortadan kalktığı kare dünya, bir birinden bağımsız kapalı ülkelerin değil, birbirine bağlımlı açık ülkelerin dünyasıdır. Kare dünyada savaşın adı Hiroşima’dır.
*
Kapalı ülkelerin “Ekonomi olarak savaş” paradigması, açık ülkelerde “Savaş olarak ekonomi” paradigmasına dönüştü. Amerika’nın Vietnam’daki Rusya’nın Afganistan’daki büyük yenilgilerine rağmen, her iki ülke, Clauswitz sonrası dünyada Clauswitzci savaş stratejilerinde direniyor. Oysa kare dünya ülkelerinin misyon ve vizyonlarında, cephelerdeki savaşlar yok, pazarlardaki savaşlar var. Savaşların ekonomik yapısı ve kültürel dokusu değişti. Savaşlar ülkelere verdikleri zararlar sağladıkları yararlardan kat kat daha fazladır.
*
Dünyanın ekonomik yapısını ve kültürel dokusunu değiştiren kare dünyada yaşayan herkes Einstein gibi: “Ben, barış için savaşmak istiyorum. İnsanlar kendileri karşı çıkmadıkları sürece, hiçbir şey savaşları ortadan kaldıramaz. Büyük idealler uğruna, önce küçük bir azınlık savaşım vermiştir” demek zorundadır. Ülkeler savaşlarda silahlara harcadıkları kaynakları, insanların temel ihtiyaçlarını karşılamak için harcasalardı, dünyanın hiçbir ülkesinde yoksulluk kalmaz, herkese “aş, iş, ev” sağlanırdı.
*
Dünya barışı için, bütün ülkelerin yöneticilerinin akılları, hem başlarında, hem gönüllerinde olmalıdır. Yönetiler akıllarıyla aldıkları kararları, gönülleriyle uygulamazlarsa, doğru savaşlardan daha çok savaşın doğrularının peşinde koşarlar. Gizliliğin olmadığı kare dünyada, savaşı doğru yapmak değil, doğru savaşı yapmak önemlidir.
*
Kanatlarından biri akıl, biri gönül olan barış güvercini, kare dünyanın bütün şehirlerinde sevgi ve saygıyla karşılanır.
*
Kare dünyada barış eşittir akıl çarpı gönülün karesidir.
*
Yöneticilerin alanı sınırlandırılmazsa özgürlüklerin alanı sınırlandırılır.
*
Savaş yıkım barış yapım dünyasıdır.
*
Hayat barışla yaşanır kılınır.
*
Barış hayattır.
