Önce bir hafıza tazeleme: 10 Ağustos seçimlerinde, Selahattin Demirtaş’ın adaylığı demokrasimizin bir kazanımı olarak görülmüş; Barış sürecinde gelinen noktanın en somut delili olarak okunmuştu. Etnik siyaset yapan bir partinin başkanının; bütün Türkiye’nin Cumhurbaşkanı olmak için adaylığını koyması, hatırı sayılır bir oy oranını da yakalaması siyasetin normalleştiğinin göstergesiydi.
Bu nasıl olmuştu? Elbette, “Tek başıma kalsam da, siyasi hayatıma mal olsa bile çözüm sürecini sürdüreceğim” diyerek, barışın bir seçenek olarak önümüzde belirmesini sağlayan, bu yolla legal siyasetin alanını genişleten bir atmosfer yaratan lider, yani Erdoğan sayesinde.
Demirtaş yani, demokrasinin imkanlarıyla çıktığı yolu; demokrasiye kastedenlerin; Erdoğan’a Kürtler konusundaki fikir ayrılığı yüzünden savaş açanların; KCK operasyonlarıyla binlerce Kürdü cezaevlerine tıkanların; eski devlet kafalı paralellerin jargonuna tutunarak yürüdü.
Demirtaş’ın Kürtler konusundaki fikirleri belli olan, haklı olarak “Opus Dei” ve benzeri yakıştırmaların yapıldığı, karanlık ve derin örgütün jargonuyla muhalefet yapması, varoluşsal bir çelişki barındıran bir tutumdu. Ve belki de, Demirtaş’ın Cumhurbaşkanlığı adaylığını da, aldığı oy oranını da “demokratik kazanım” diye okuyanlar –ben dahil– “normalleşiyoruz” sevinmekte biraz acele etmişti.
Bugün de aynı şey oluyor. Kafaca hala “iç ve dış düşmanlar” mesabesinde bulunan Kemalizm artığı eski tüfekler de; “Türkiye Türklerindir” dolaylarında bulunup kendine solcu diyen geziciler de; Erdoğan siyasette var oldukça rahat uyuyamayacak vesayet sevdalıları da; birer birer 07 Haziran’da Demirtaş’a oy vereceğini açıklıyor.
Anlayacağınız, vaktiyle Kürtlerin ellerinden çok çektiği kafa yapısına sahip kim varsa, ortaya çıkıp HDP’ye destek atışı yapıyor. Bu stratejinin nedeni HDP’ye bayılmaları değil tahmin edileceği gibi… HDP barajı geçemezse, AK Parti’nin Başkanlık için yeterli vekil sayısını yakalayacak olma ihtimalinden duyulan ölümcül korku… Bu korkuyla, her türlü ittifaka gönül indirebilirler…
Demirtaş da, bu pası karşılıksız bırakmıyor elbette, Erdoğan’a yönelik –üç kere söyleyince oluyormuş– “seni başkan yaptırmayacağız”dan tutun; “diğer partilerle belki ama, AK Parti’yle asla pazarlık yapmayız”a dek hırçınlık skalasını genişlettikçe genişletiyor.
Yeri geliyor, hükümete muhalefet etmek için çözüm sürecini dahi baltalamayı göze alabiliyor; hatta süreç ilerlerken atılan her adım sonrası; “hükümet bizi oyalıyor” dışında neredeyse hiçbirşey söylemiyor. Şikayet dışında, olumlu tek bir cümle duyamıyoruz ağzından…
En az Cumhurbaşkanlığı seçimleri sırasında cemaatin jargonunu tekrarlayarak oy devşirmeye çalışmak kadar kirli bir tavır bu. Siyasette kirli ittifaklar olabilir, diyenler olabilir. Doğrudur, hatta Türkiye’de siyasetin tarihi, birbirinin yanından bile geçmez sanılanların birlikte poz vermelerinin tarihidir, desek bile çok abartmış olmayız sanırım.
