Lahana yaprağı çok sağlıklıymış. Kanserden koruyormuş. Ödem söktürüyormuş. Zayıflamak için birebirmiş.
Kırmızı ya da koyu renk sebzeler bağışıklık sistemini güçlendiriyormuş.
Kuruyemişlerin içi minarellerle doluymuş. Her derde devaymış. Ceviz, kolesterolü düşürüyormuş.
Kestane balı mide rahatsızlıklarına birebirmiş.
Kudret narı da mucizevi bir bitkiymiş. Özellikle mide için. Ülseri tedavi ediyormuş.
Sarı kantaron, melisa çayı, insanı yatıştırıyormuş. Kedi otu, kötü kokuyormuş ama, uykusuzluğa çok faydalıymış.
Domates suyu ve gilaburu prostatın ilacıymış.
Zeytinyağı damarları açıyormuş, böbreklere yarıyormuş.
Allahım, ne hoş şeyler bunlar.
Oturursunuz sofraya, bir ot getirirler.
Biri sorar, ‘ne bu?’
Şöyle bir cevap gelir: Tereotu.
Neye yarıyormuş?
Onun da cevabı hazırdır. Balgam söktürüyormuş.
Bu ne çayı? Yeşil çay. Neye yarıyormuş? Metabolizmayı hızlandırıyormuş, anti oksidanmış. (Çay konusunda takıldığım bir nokta var. ‘Ben çay içmiyorum, bana bitki çayı getir’ diyor bazıları. Güzelim, Rize çayı bitki değil mi onu niye ayırıyorsunuz? Geri kalan hiçbir şeye itirazım yok.)
Haa, biliyorum. Sarımsak da tansiyona iyi geliyor.
Bir de şöylesi var:
Kolesterol vücuda lazımmış. Tereyağı zararlı değilmiş aslında, ama tıp bunu yeni anlamış.
Bizim oralarda ‘komar’ ya da bazı yerlerde ‘sifin’ denen sarı ya da eflatun çiçekli bir bitki vardır. Bu bitkinin çok olduğu yerlerde, arılar, acımtırak bir bal yaparlar.
Fazla yerseniz bu bal tutar. Bir tür uyuşturucu etkisi yapar ve feleğiniz şaşar. Bizim oralarda, ilaç gibi kullanılır bu bal. Faydası olur mu, olmaz mı bilmiyorum.
Bir gün, Tonyalı bir satıcıya sordum: Bunu satıyorsun, biliyor musun neye yarıyor?
Gözlerini iri iri açtı ve büyük bir ciddiyetle cevap verdi:
“Tıp buni çezemedi.”
Güzel muhabbetler bunlar. Ve o hale geldik ki, ister siyasi olsun, ister dini, ister tıbbi, ister mesleki, böyle konuşmaların yapılmadığı bir ortam tasavvur etmek imkansız.
GDO’lar, yani ‘genetiği değiştirilmiş organizmalar.’ Bu da önemli bir konu. Ve tabii ki hormonlar, suni gübreler.
Organik tarım. Bir de, emekliliği yaklaşmış her yiğidin hayali, “Bir iki dönüm yer alıp hormonsuz, GDO’suz domates yetiştireceğim.”
Niye domates de fasulye veya havuç değil, Tonyalı’nın dediği gibi, ben de bunu çözemedim.
Ben, bu muhabbetlerin, çok yaygın ve çok fazla olduklarını görmeme rağmen faydalı olduklarını düşünüyorum.
Fakat, bir şey eksik bu konuşmalarda.
Helal.
Şu bildiğimiz ‘helal sertifikası’ndan bahsetmiyorum. Tamam, o da anlamlı. Türkiye’de, bazı semtlerde –en çok da Nişantaşı civarından öyle haberler geliyor- pizzalarda, bazı yiyeceklerde domuz eti kullanıldığını işitiyorum.
Şüphelenip sorduğunuz zaman garson, ‘sorulmazsa söylemeye gerek duymuyoruz’ diyormuş, ‘sorarlarsa domuz eti kullanıldığını söylüyoruz.’
Yani, demek ki sormak lazım.
Benim dediğim o ‘helal’ değil. Elbette o da çok önemli.
Benim dediğim, yediğiniz ekmeği emeğinizle kazanıp kazanmadığınız.
‘Errızku ‘Alallah, el kasibu habibullah’ dediz ya. ‘Rızık Allah'tandır, Allah, kesbedeni, yani rızkı temin için çalışanı sever.’
Yani, helal yoldan mı kazanıyorsun?
Evine, helal yoldan kazanılmış ekmek mi götürüyorsun? Çocuklarına içirdiğin çorbanın içinde menşei belirsiz bir şey var mı?
Çorbadaki GDO’dan bahsetmiyorum, senin emeğinin ürünü olmayan, senin hak etmediğin bir şey var mı?
Bence, işin bu tarafını konuşmak, GDO’sunu, hormonunu, vitaminini konuşmaktan daha önemli.
Şimdi birçokları ‘yok’ diyecek, ‘her şey benim emeğimin ürünü.’
Bunu söyleyen herkes, ben tabii ki dahilim, bir daha düşünsün.
Çünkü ‘helal lokma’nın, iyi insan olmakla ve daha önemlisi ‘iyi insan yetiştirmekle’ çok ilgisi var.
Şimdi, görünüşe göre, bugün ben siyaset yazmadım.
Ekonomi de yazmadım, ticaret de, medya da yazmadım. Bürokrasiden de bahsetmedim. Sadece biraz dini şeylerden biraz da sağlıktan bahsettim.
Halbuki, bakın etrafınıza, görürsünüz. Bu yazdıklarım, az veya çok, siyasete de, ekonomiye de, memuriyete de taalluk ediyor.
Etmiyor mu?
