Kimi gelişmeler ve karşılaşmalar vardır, kim, ne, neden, hak sorularını geride bırakır. Meseleyi taraflar açıdan ele almayı anlamsız kılar.

Bozüyük'de yaşananları nasıl ele alacaksınız?

Demokratik haklarını kullanmaya kalkan bir grubun uğradığı saldırı ve linç girişimi olarak mı? Yoksa tahrik karşısında meşrulaştırılamaz ama açıklanabilir bir tepki olarak mı?

Soruları böyle ele almak gerçeklere uzak düşeceği gibi, olsa olsa hastalık üretir...

Önce şunu görmek gerek: PKK, DEHAP ve benzeri örgütler Kürt sorununu yeni bir safhaya çekmek istiyor.

Bu safhada DEHAP ve PKK arasındaki formel ya da üstü kapalı çizgiler tümüyle ortadan kalkmış, DEHAP organizatörlüğünde ve PKK ile Öcalan adına kitleler alana sürülmüş, soruna "halk hareketi ya da halk ayaklanması görüntüsü" verilme aşamasına girilmiştir.

Gelişme yeni değildir, bunun ipuçları son bir yıldır ortada dolaşmaktadır.

Nitekim bölgede korporatist bir yapı içinde oluşturulan sivil örgütlerin, belediyelerin Kürt sorununu PKK ve Öcalan eksenli talepler etrafında taşımaya soyunmaları, buna uygun yapı ve yaptırım sistemleri kurmaları, Kürt siyaseti üzerine hegemonya kurmuştur.

Bir yandan örgütün gücü azaldıkça bu hegemonya artırılmaya çalışılmış, gerektiği zaman şiddet devreye sokulmuştur.

Diğer yandan aidiyetçi sosyalleşme politikaları izlenmiştir: Öcalan'ın doğum gününde belediyelerin tahsis ettiği otobüslerle partili gençlerin kırlık alanda ağaç dikilmesinden tutun taleplerin sadece genel affa kilitlenmesine, her fırsatta insanların sokağa indirilmesinden tutun, belediyelerin PKK'lı cenazelerine yapılan yardıma karşılık PKK'nın elinden çıkan ölümle sırt dönmesine, PKK'lıların yerel yöneticiler tarafından şehit ilan edilmesine kadar son bir yılda onlarca örgüt yanında sokaktaki insanı da oyuna sokacak gelişmeler zorlanmıştır.

Son gelişmeler bu sürecin bir sonucu ve yeni bir aşamasıdır.

Dolayısıyla kendiliğinden değil organizedir ve merkezidir. Çeşitli illerden Öcalan'a destek için Gemlik'e yolculuk, buna paralel olarak İstanbul'da, Van'da, Diyarbakır'da, Mersin'de "intifada" hali yaratmak, bu meseleyi Türkiye sathına yaymak, gerekirse gerginlik, sivil gruplar arasındaki çatışmayı göze almak, hatta tahrik etmek politikasıdır.

Başbakan'ın attığı adımlar PKK tarafından bir fırsat, ama daha çok bir tehdit olarak değerlendirilmiştir.

Nitekim bu tabloyu destekleyen dikkat çekici diğer bir nokta ise, bu harekete girişenlerin sayıca çok sınırlı olmasıdır. Adana'da 50 kişi, İstanbul'da 12 ayrı yerde 100-200 kişi, otobüslerde 2000 kişi, Mersin'de ve Diyarbakır'da 1000'er kişi... Örneğin, Diyarbakır'da oturan birçok kişi Diyarbakır'daki olayları televizyondan seyrederek öğrenmiştir.

Kendi talepleri ve geleceği için insanları mermi ve kalkan kılan, sokağa süren, etnik çatışma zeminini oluşturmaya çalışan, sıkıyönetim ve olağanüstü hal başta olmak üzere, savaş ve çatışmayı davet eden, azınlık bir grubun hem Güneydoğu'da hem Türkiye sathında siyasi oyuna hakim olmasını amaçlayan bu girişimi doğru okumak gerekir.

Bu koşullarda, gelişmeleri sivil ve demokratik hakların kullanımıyla ilgili bir mesele olarak tanımlamak mümkün değildir. Ya da sadece linç girişimlerine işaret ederek açıklamak doğru değildir.

Elbette madalyonun diğer yüzünde refleks tabir edilen bir "linç kültürü" var... Elbette bu tür şiddet merkezli, adı üzerinde refleksten kaynaklanan vahşi ve insanlık dışı meydan okumalar, ilkellikleri bir yana, bulaşıcı hastalığa benzerler.

Nitekim 6-7 Eylül olaylarının 50. yılında yaşananlar bu açıdan hem ironik hem ibretliktir. Bir güruhun yaptığı onca can yakmış, ülkeyi sarmış ve bugüne miras kalmıştır. Bu olaylarda MİT'in parmağı olduğu söylenir. Peki bugün kimin, nerede parmağı var, biliyor musunuz?

Türk ya da Kürt... Fiilen alet, zihnen esir olmayın.

Şiddet edepsizdir. Yüz bulur ve yayılır...

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan