Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Bugünkü Yeni Şafak
657'liler Ailesi
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Nar-ı Beyza
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Özlem ALBAYRAK oalbayrak@yenisafak.com.tr

Binlerce insanın öldüğü, sakat kaldığı özgürleştirme operasyonunu kastederek, daha geçtiğimiz ay "bazı kararlarımızın korkunç kayıplara yol açtığını biliyoruz" sözüyle başladığı itiraflarına, eteğindeki incileri dünya kamuoyunun önüne dökmek suretiyle devam eden Bush, bu "pardon"un üzerinden çok geçmeden Pakistan'ı vurdu.

El Kaide lideri Zevahiri'nin uğramış olması ihtimali, önceki gün bir köyün üzerine füze yağmasına yetti. Pardon, olay böyle gelişti.

İnsana, "biz bu filmi daha önce de görmüştük" dedirten bir kamera şakası sanki, bir mantık kırılması, bir akıl şaşması ama, ne de olsa Pakistan bu, çapulcular ülkesi. Değil mi?

Afganistan da öyle değil miydi, haritadan silinip gitse, kimse kalkıp da, "niye görünmüyor bu ülke dünya coğrafyasında" demezdi. Tozdan görünmeyen bu ülkeye de uygarlık götürmek gerekirdi. Ardından Irak geldi. Orası da bir diktatör ülkesiydi, baştan başa diktatöre kesmiş bir ülkenin insanlarını, canları pahasına da olsa özgürleştirmek gerekiyordu. Hem bu insanlar, kendi öz vatanlarını bile korumaktan vazgeçmiş, ancak yağma yapacak kadar vatansever bir avuç araptı.

Anlaşılması güç olmasa gerek, özgürleşmeleri şarttı.

Ondan da önce, on yıllık bir ambargonun sonucunda yarım milyon Iraklı çocuğun ölümünün ödemeye değer bir bedel olup olmadığı sorulduğunda, Madeleine Albright 1996 yılında "Bizce bu bedeli ödemeye değerdi" diye cevap verebildiğine ve buna kimsenin de sesi çıkmadığına göre, zaten o kadar da değerli değillerdi.

Dışarıda kalana karşı körleşmeyi amaçlayan, güvenceyle sarmalanmış bir yaşam tarzının, insan canına rağmen öne sürdüğü böylesi meşrulaştırıcı sebepler, hesabın kimse tarafından sorulmayacağı kesin olan "kıymetsiz ve önemsiz" ülkeleri yoketmek için yeterli birer kanıttı. Arundhati Roy'dan bir ABD tanımının tam sırası: "Kötü Kalpli Miki Mause". Bu tanım, ziyaret ettiği İstanbul'da, ağzı bir karış açık kendisini dinleyenlere, Iraklı ölü çocukları değil de, kaptırdığı kocasını anlatmayı tercih eden Madeleine Hanım'a yakışmıyor mu sizce de?

Meşrulaştırıcı gerekçeler şimdi de İran için tedavülde: Son aylarda farklı peryotlarla İran'da batı müziğinin yasaklandığına dair tüm dünyaya servisi yapılan haberler, rejimin insanlar üzerindeki baskılarından dem vuran yorumlar, imal ettiği nükleer silahlarla yeryüzü için tehlike arzettiğine dair peşpeşe görülen korkulu rüyaların giderek artması, uluslararası basının saldırıyı affedilebilir, hatta onaylanabilir hale getiren tutumunu gösteriyor izleyenlere.

İsrail'in İran'ı vurma aşamasında olduğunu anlatan egzersiz haberleri tedavüldeyken, şaşırır mısınız mesela, İran'a bir bomba düştüğü haberine.

Savaş gibi, savaş hazırlığı da sansürüyle, manipülasyonuyla birlikte geliyor.

Bu süreçte inandırıcılıktan en uzak senaryolar, bütün bir dünyanın kendini kaptırarak seyredebilmesi için binbir cambazlıkla servis yapılıyor. Kendini kaptırmayı reddedenlerse giderek azalıyor.

Yaşadığımız tarih, hem işgalciler, hem de işgale karşı olanlar tarafından ayrı ayrı yazılıyor mu dur? Yıllar sonra insanlık, bu en kritik yerde duran iki farklı senaryodan hangisini seçecek acaba?

Kanlı bir vahşet operasyonundan sonra, savaşın çoktan tarih olmuş fotoğrafına bakıp iç geçirerek "ya çok pardon, yanlış yaptık galiba" dedikten sonra, diğer eliyle bir sonraki hedefi işaret eden gözü dönmüş zorbanınkini mi?

Açlıktan ve savaştan ölen insanların varolduğu bir dünyada yaşıyor olmanın kederli bilgisiyle susan diğerlerinin yazdığını mı?

Geri dön

Yazdır

Yukarı