Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Son Dakika
657'liler Ailesi
Ankara'da Şafak
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Mehmet ŞEKER mseker@yenisafak.com.tr

Kasım ayının ortalarıydı yanlış hatırlamıyorsam. Ortaokulda Türkçe hocamız Yaşar Bey yanında bir arkadaşıyla beraber girmişti derse.

Arkadaşının elinde güzel bir saz vardı.

Kısa bir tanışma faslından sonra, halk edebiyatı ile ilgili birkaç söz edildi ve misafirimizin parmakları sazın tellerinde gezinmeye başladı.

Otuz kişilik sınıftan çıt çıkmıyordu.

Pür dikkat dinliyorduk.

"Uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece..."

Aramızdan bazıları bir sazı ilk defa bu kadar yakından görüyor, ilk defa canlı dinliyordu.

Hayran kalmıştık.

"Dost dost diye nicesine sarıldım, benim sadık yârim kara topraktır..."

Aman Allah'ım, bu nasıl bir şey!

Nefeslerimizi tutmuştuk.

Misafirimiz sazı ve sesiyle bütünleşmişti.

Gözlerini yummuş halde çalıp söylüyordu.

O muhteşem eserleri dinlerken başka bir âleme gitmiştik.

"Ben giderim adım kalır, dostlar beni hatırlasın..."

Biri bitiyor, biri başlıyordu.

"Ben gidersem sazım, sen kal dünyada, ben babamı sen ustanı unutma..."

Türküler bitince öğretmenimiz Yaşar Yanyalı ve misafirimiz bu eserlerin Âşık Veysel adlı bir halk ozanına ait olduğunu...

Gözlerini küçük yaşta kaybettiğini...

Kitaplarının bulunduğunu söylediler.

Bize harika bir müzik ziyafeti çeken misafirimizin adını ne yazık ki unuttum.

Benim için, ayağı hafif aksayan o adamın adı Âşık Veysel demekti.

Çok etkilenmiştim.

Okuldan çıkınca o kitapları almak için minibüse bindim, ilçeye gittim.

Kitapçılarda bulamadım.

Oradan bir otobüse atlayıp şehre ulaştım.

Talihim yaver gitmişti, ilk kitapçıda rastladım.

İki kitap alıp paket yaptırmadan döndüm.

Eve geldiğimde vakit geç olmuştu.

Kimseye haber vermediğimden meraklanan annemle babam kitap almak için gittiğimi öğrenince kızmadılar.

Aradan dört ay geçmişti ki bir gün öğretmenimiz Yaşar Bey derse çok üzgün girdi.

Çocuklar dedi, Âşık Veysel öldü.

Takvimler 21 Mart 1973'ü gösteriyordu.

O gün ders işlemedik, sadece Âşık Veysel'den şiirler okuduk.

Bir küçük dünyam var içimde benim / Mihnetim ziynetim bana kâfidir / Görenler dar görür geniştir bana / Sohbetim ülfetim bana kâfidir...

Dünya geniş olsun ister dar olsun / Yeter ki kalbimde iman var olsun / Her zaman milletim bahtiyar olsun / Rütbemle mesnedim bana kâfidir...

Ala gözlü benli dilber / Bir gün gelsen bize doğru / Seni sevdim can u dilden / Çekme kendini naza doğru...

Ne pervam var ne de perdem / Sanma beni hali bir dem / Söyler seni teller her dem / Kulak versen saza doğru...

Âşıka zülfikâr isen / Gülşende güle zar isen / Hakikatli bir yâr isen / Ben geleyim size doğru...

Kâfi derdim bir dert katma / Veysel'i yabana atma / Kerem eyle çok uzatma / Kavuşalım yaza doğru...

Allah birdir Peygamber hak / Rabbül âlemindir mutlak / Senlik benlik nedir bırak / Söyleyim geldi sırası...

Kürtü Türkü ne Çerkezi / Hep Âdem'in oğlu kızı / Beraberce şehit gazi / Yanlış var mı ve neresi...

Veysel sapma sağa sola / Sen Allah'tan birlik dile / İkilikten gelir bela / Dava insanlık davası...

Sen bir ceylan olsan ben de bir avcı / Avlasam çöllerde saz ile seni / Bulunmaz dermanı yoktur ilacı / Vursam yaralasam söz ile seni...

Kurulma sevdiğim güzelim deyin / Bağlanma karayı alları geyin / Ben bir çoban olsam sen de bir koyun / Seslesem elime tuz ile seni...

Koyun olsan otlatırdım yaylada / Tellerini yoldurmazdım hoyrada / Balık olsan takla dönsen deryada / Düşürsem toruma bez ile seni...

Veysel der ismini koymam dilimden / Ayrı düştüm vatanımdan ilimden / Kuş olsan da kurtulmazdın elimden / Eğer görsem idi göz ile seni...

Geri dön

Yazdır

Yukarı