Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Yurt Haberler
Bugünkü Yeni Şafak
657'liler Ailesi
Ankara'da Şafak
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Mehmet OCAKTAN mocaktan@yenisafak.com.tr

Zaman zaman hayatın sadece siyah-beyazdan ibaret olmadığını, değişik renkleri, tonları ve pırıltıları olduğuna işaret eden yazılar yazmaya çalışıyorum. Aynı zamanda da bir 'dünya insanı' olarak, hayatın rengarenk coşkusuna katılmaya çalışıyorum. İşte 16 Mayıs Salı günü, yağmurlu bir Ankara akşamında jazz'ın divası Diane Schuur'u dinlemek üzere Swissotel'deydim. LEO organizasyonun gerçekleştirdiği Diane Schuur gecesi, kelimenin tam anlamıyla şiir gibi bir geceydi.

O ne muhteşem ve güçlü bir sestir ki, tınılar yükseldikçe camlar titriyor, kalbimizden coşkulu ırmaklar gibi akıyor. Schuur'u dinlerken hiç yorulmuyorsunuz, sesin müziğin ritmiyle dansına kapılıp uzaklara akıyorsunuz... Sanatçının, 'Schuur Fire' adlı son çalışmasıyla Amerika'nın güneyine doğru muhteşem bir yolculuğa çıkıyorsunuz...

Gerçek bir sanatçı olarak güçlü sesine kattığı duyguyla dinleyicileri adeta büyüleyen Dianne Schuur'a yine çok ünlü sanatçılar eşlik etti; basta aynı zamanda müzik direktörü olan Scott Steed, davulda Reginald Duane Jackson ve gitarda Rodney Thomas Fleeman.

İşte Salı gecesi Diane Schuur'u dinledikten sonra, hayata daha eğlenceli bir pencereden bakan bir yazı yazmayı düşünürken, 17 Mayıs sabahı bambaşka bir Türkiye'ye uyandık. Doğrusu, kahretmemek mümkün değil.

Neden biz de normal 'dünya vatandaşları' gibi hayatın tadını çıkarıp, geleceğe ilişkin güzel hayaller kuramıyoruz? Akıl, zeka ve irade olarak, diğer dünyalılardan farklı bir özelliğimiz mi var bizim... Herkes gibi, biz de oturup güzel şeyler yaşamayı, güzel müzikler dinlemeyi, yaşam kalitemizi yükseltmeyi, güzel rüyalar görmeyi istemez miyiz?

Hayat sadece, 'rejim', 'ideoloji' ve altedilmesi gereken iktidarlara karşı düzenlenen 'derin senaryolar'dan mı ibarettir... Yıllardır, kendi kendimize kurduğumuz tuzaklardan bıkmadık mı Allahaşkına...

Ben 50 yaşındayım ve kendimi bildim bileli bu ülkede 'derin' senaryolar hazırlanır, siyasi cinayetler işlenir, psikopat katiller insanları katleder ve her seferinde Türkiye kaybeder. Acaba diyorum, bizim genlerimizde mi bir 'arıza' var, yoksa çok mu 'belalı' bir coğrafyada yaşıyoruz?

Doğrusu çok merak ediyorum, biz toplum olarak siyasetçilerimizi, aydınlarımızı, bilim adamlarımızı, yöneticilerimizi tahrip etmeden, darbeler yapmadan, 'ideolojik hınçlar' adına birbirimizi yok etmeden huzur bulamıyor muyuz?

Hep provokatörlerle, 'Aczmendiler'le, 'Kalkancılar'la mı mutlu oluyoruz biz... Bir gün olsun, dünyaca ünlü müzisyenlerimizle, ressamlarımızla, şairlerimizle, romancılarımızla, bilim adamlarımızla övünemeyecek miyiz? İlla bu dünyada 'korkularımız'la mı meşhur olmak zorundayız...

Kurtuluş Savaşı'nda omuz omuza mücadele ettiğimiz bu topraklarda, insanımızı 'Türk-Kürt', 'Laik-antilaik' çatışmalarının içine sürükleyerek, geçmişte yaşadığımız acıları yeniden mi yaşayacağız? Yazık değil mi bu millete, provokatörler Türkiye'ye 'tuzak' kurarak kazanıyorlar, peki bizim kazancımız ne?

Geri dön

Mesaj gönder

Yazdır

Yukarı