Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Yurt Haberler
Bugünkü Yeni Şafak
657'liler Ailesi
Ankara'da Şafak
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

"Ortadoğulu rejimleri" görünce insan, siyaset bilimine yeni kavramlar eklemek arzusuna kapılıyor. Ortadoğu'dan kasıt coğrafi bir alandan ziyade, baskıcı, kapalı ve tekelci rejimler...

Çağdaş bir dünyada bildik yönetim anlayışlarını sürdürmekte direnen, kendisini ısrarla demokratikleşme ve özgürleşmeye kapayan ülkeler aslında "kriz rejimleri" olarak da adlandırılabilir. İstikrarsızlık bu ülkelerin "doğal" değil, "üretilen" bir sorunudur. Tabandan değil, tavandan doğar. Krizler ise ülkeyi yönetmenin kendine özgü bir tarzından başka bir şey değildir. Türkiye'nin de bulunduğu bu coğrafyanın zor bir coğrafya olduğu, toplumsal ve kültürel yapının sorun potansiyeli taşıdığı kabul edilebilir. Ancak ülkelerin istikrarsızlığı toplumsal yapının ürettiği sorunlardan ziyade, yönetim anlayışlarının ürettiği bilinçli bir sorun sarmalıdır.

Kriz rejimlerinin ana felsefesi devletin bekasını sağlamak, devletin bekası için her şeyi mübah görmektir. Sanki bilim kurgu filmlerde gördüğümüz bir durumun yaşanan dünyadaki tezahürü gibidir. Bilgisayarların ele geçirdiği bir dünyada insanların araçsal bir hale gelerek anlamsızlaşması ve her şeyin teknik bir hal alarak mevcut durumun bekasının amaç haline getirilmesi gibi...

Kriz rejimlerinin temel özellikleri şöyle sıralanabilir:

1. Keyfiliğe açıktır. Kriz rejimleri hukuk devleti normlarına ulaşmayı hiç arzulamazlar, çünkü devleti ayakta tutmak için kendisini objektif kriterlere bağlamak düşmanla verilen savaşta anlamsızdır. Hukuk, devletin bekası için ayak bağıdır.

2. Halka kapalıdır. Kriz rejimleri demokratik normları içine sindiremezler, çünkü devleti ayakta tutmak için halkın talepleri, değerleri, hissiyatı anlamsız bir engel oluşturur. Yıkıcı unsurlarla mücadelede demokratik her talep bölünmeyi beraberinde getirecek bir tavizdir. Halksız bir devlet olamayacağına göre, halkın iradesini önemsiyor gibi görünüp, durumu idare etmek tek çıkar yoldur.

3. Belli bir sisteme dayanmaz. Kriz rejimlerinde idari ve siyasi sistem sorunlardan kurtulamaz, çünkü şer odaklarına karşı verilecek mücadele, sistem mantığına ters düşebileceği için sistemsizlik kurumsal yapıyı bir türlü yerine oturtmaz.

4. Şebekelerle iş tutulur. Hikmet-i hükümetin gereği sır, gizlilik ve kayıtdışı idaredir. Bu ortamda iyi ile kötü birbirine karışır. Ulvi duygularla hareket eden ve kendisini vatansever görenlerin arasında menfaat şebekeleri, illegal yapılanmalar, çeteler kendilerine yer bulurlar.

Kriz rejimlerinde amaç ülkeyi çatırdatmayacak sun'i krizlerle istikrarsızlığı sürekli hale getirip halkın iradesini, halkın seçtiği hükümetleri, güçlenen sivil toplum kuruluşları ve sermaye çevrelerini belli koordinatlar içinde tutabilmektir.

Böyle ülkelerde gelişme ve kalkınma olamaz. Bu ülkeler kendilerini aşamazlar, aksiyoner değil reaksiyoner olmak durumundadırlar.

Kriz rejimlerinde, rejimi gerçekten tehdit eden unsurlarla sistemin düşman olarak tanımladıkları aynı yerde konumlandırıldıklarından "gerçek tehdit"le sahici bir mücadele de bir türlü verilemez. Yıkıcı ve bölücü unsurların ortadan kaldırılamaması da sapla samanın sürekli birbirine karıştırılmasındandır. Geniş grupları zan altında tutabilmek için asıl tehdit olan küçük grupların varlığı önemli bir gerekliliktir.

Bu ülkeleri bölgesinde önemli bir aktör olarak görmek istemeyen kimi uluslararası çevreler de bu kısır çekişmeyi teşvik ederek ve ellerini ovuşturarak seyrederler. Kendi içinde ayakta duramayan ülkelerin dışarıda sivrilemeyeceğini iyi bilirler.

Neticede bu Ortadoğu ülkeleri kriz rejimlerinden zor kurtulurlar. Çünkü kriz, bir yönetim felsefesi haline gelmiştir.

Geri dön

Mesaj gönder

Yazdır

Yukarı