Türkiye ve Galatasaray

Belki yenice huzurunuza çıktığım için; bu köşede neler yazacağım üzerinde geniş geniş durmam, sizlerle hasbıhâl etmem ve mikdarı kâfide de kendimden söz etmem gerekirdi. Fakat zamanla bunu telâfi etmek imkânı bulacağımız için, size şimdilik, uzak ve esrarlı diyarlarda karşılaştığım bazı yeni durumlardan söz edeceğim. Şimdi bu satırlara güneşin yerel saatle 23.00-23.30'da battığı, akşam namazlarının ve yatsının o saatlerden sonra kılınabildiği, hayatın ise Türkiye'ye göre üç-dört saat daha erken başladığı bir kuzey ikliminden ayrılırken başlıyorum. Daha doğrusu ekvatora o kadar uzak, kutuplara o kadar yakın bir diyardan.

Türkiye nere, Ufa nere?

Rusya Federasyonu'na bağlı Başkurdistan cumhuriyetinin başkenti Ufa burası!.. O kadar güzel, temiz, bir karış kuru toprağı bulunmayan ve hemen kâmilen ormanlarla kaplı bir ülke. Nüfusunun yüzde kırkı Rus, yüzde 25'i Başkurt ve bir o kadarı da Tatar Türkü. Biraz çuvaş, biraz Udmurt vs. kavimlerin hepsini topladığınızda dört buçuk milyonluk bir nüfusa baliğ oluyor.

Size oraların nesinden bahsetsem bilmiyorum. İşte az evvel bir Türk lokantasından bizi uğurladılar. Büyük bir Türk inşaat firmasının yaptığı ve adı da "Bedesten" olan Kapalıçarşı büyüklüğündeki devâsâ alış-veriş merkezinden mi, Başkurdistan'ın en büyük ve en yüksek görkemli binasından mı (Türkler inşa etmiş onu da), sırf Ufa'da yer tutmuş beş bin Anadolu çocuğundan mı, yoksa gönlümü baştan sona fetheden ve bende bir dehâ tesiri bırakan bütün Rusya müslümanları müftüsü Talgat Muhammed'den mi? Söyleyin hangisinden bahsedeyim?

İşte uçak kalkış için homurdanmaya başlıyor, eller-kollar havalanıyor. O anda eğitim, ahlâk, Türkçe öğretmek yolunda gurbeti meslek olarak seçmiş Anadolu çocuklarının gözleri buğulanıyor, Türk değil Rus bile bu hizmet yüksekliği karşısında rikkate geliyor ve buralardan rahmanî bir bereket fışkırıyor. Kimse, ama kimse farkında değil henüz. Bu el-kol sallayışlar arasında çeşitli Başkurt ortaokul çocuklarının bizi karşılarken, koro halinde söylediği şarkılar!.. "Biz birge biz/Siz mundasız (buradasınız)/Allaha şükür/Biz esen biz (Biz esenlikteyiz)/Siz esensiz/Allaha şükür. O anda öyle hisler hasıl oluyor ki, bin yıllık bir aradan sonra ruhlar birbirini hatırlıyor, kalpler birbirine değiyor gibi.

Uçak homurdanıyor, kollar havalanıyor; dümdüz ve yemyeşil Başkurdistan ovalarına serpilmiş köylerden, âdeta içten gelen duâ koroları yükseliyor: "Biz biriz/Siz burdasınız/Allaha şükür/Biz esenlikteyiz/Siz esenlikte/Allaha şükür!.."

Peki, bin yıldır kendilerini dahi unutmuş bu insan ve coğrafyada, bu derecede güzel bir Türkiye sevgisini kime borçluyuz dersiniz?

Galatasaray-Rusya. F.Hoca

Oralarda karşılaştığım müslümanlık ve Türkiye muhabbeti ve takdiri, sırf Türkî halklarla sınırlı da değil. İnanır mısınız Galatasaray-Arsenal maçının oynandığı gece bütün Rusya ayakta imiş. O maçı TRT-İnt vermemiş fakat, Moskova televizyonu naklen yayınlamış. Bu ne anlama geliyor biliyor musunuz? Bütün Rusya (22 federatif cumhuriyet halkı) ile Orta Asya cumhuriyetlerinin hepsinin seyretmesi demek!..

Evet Rusya uyumazmış ve sokaktaki insan, resmî rical hemen hepsi Türkiye'yi tutmuş. Bizim Türk olduğumuzu gören, duyan herkes; elini yumruk yapıp havaya kaldırıyor ve "Galatasaray!.." diye haykırarak bize akrabalığını duyurmak istiyordu.

İşte size Rusya'nın özeti: Gönüllerde bir yandan Galatasaray hayranlığı, bir yandan da Fethullah Hoca'nın okullarının ve öğretmenlerinin yüksek takdiri!..