İnsan hayatında güven hissinin erozyona uğramasının yol açtığı/açacağı tahribatı giderebilecek herhangi bir mukavemet unsurunun varlığı hususunda derin endişeler taşımak bizi, giderek daha da septik bir konuma sokuyor. Hayatı, bu cendere içinde algılamak zorunda kalışın neticesinde karşımıza dikilen/dikilecek kritik handikapları onarmaya ne gücümüz yetiyor ve ne de zamanla buna ihtiyaç duyuyoruz.

Değil mi ki, gündelik yaşantıyı çekilir kılan o güven hissini yitirmişizdir; insan ilişkileri bağlamındaki seyrimizin sahihlik derecesi günden güne soluklaşmakla kalmıyor, aynı zamanda, binbir yamalı hâliyle rûhumuzun içten içe kemirilişine bir türlü engel olamıyor ve kalbimizin yönelişlerini de yer yer sahte bir uyarılış biçiminde nitelendirerek anlamlandırmaktan kendimizi alamıyoruz.

Hayatın olağanüstü determinizmi karşısında yegâne sığınak olarak rûhuna ve kalbine alabildiğince geniş vahalar açmak yanlıları için, vahâmet kespeden de bu zaten: İnsanın, rûhunun ve kalbinin o engellenemez akışındaki kimi dayanak noktalarıyla ışıklı hâllere de, bundan böyle acımasız soru işaretleriyle yaklaşmaya sevkedilmesi, tipik bir tazelenme işareti sayılan o belli belirsiz sese yabancılaşması, hiçkimsenin bozamaz dediği o güzelim tılsımı reddedecek kerteye gelişi..

Güven hissinin yitirilişi, hayatla olan içkin mukavelemizi hem tek taraflı bozuyor ve hem de uğruna inanmadığımız bir yaşama biçiminin gönülsüz ifadesi kılıyor bizi.

Herkesin kabul ettiği bir olguyu tekrarlamanın tam sırası: Bir kere yaralanan güven hissinin onarılması veya yeniden inşâ edilmesi zaman alıyor. Bana sorarsanız, buna da imkân yok!.

İşte bu bakımdan, yoksuluz..

İşte bu bakımdan, yorgunuz..

İşte bu bakımdan, yetersiziz..

Aslında çare var: Karşımızdaki insanın bize olan güven hissini zedeleyebilecek tutum ve davranışlardan kaçınmak; hele göz göre göre buna tevessül etmemek..

Güven hissi yıkılmaya görsün...

İHSAN DENİZ

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu