Biz 'Eylül'lerden korkarız

Nedense şu Kopenhag Kriterleri'nden bir türlü vazgeçemiyorum. Gerek Avrupa'nın çoğu zaman samimiyet sınavında başarısız olması, gerekse Türkiye'nin demokrasi ve insan haklarındaki "kötü şöhreti" yüzünden umutlarım, hayallerim yerle bir oldu. Ama yine de, demokratik standartların bir gün mutlaka bizim mahalleye de uğrayacağına olan inancımı yitirmedim.

Eylül'den korktum ama, "Eylül korkuları"na teslim olmayı asla düşünmedim. Çünkü teslim olduğumuz her Eylül, gencecik dallarımızı kırdı, umutlarımızı söndürdü.

Çünkü, her Eylül sabahında kapanan pencerelerle, aydınlığı solan ışıklarla, şehirlerimizi terkeden göçmen kuşlarla birlikte bütün kapıların üstümüze kapandığı, Türkiye'nin solduğu korkularla uyandık.

Çünkü bütün 'Eylül'lerde korku ve kan vardı. Tam 39 yıl önce, Başbakan Adnan Menderes bir Eylül günü idam edildi. Bir ülke için 'Başbakan'ını asmaktan daha büyük bir utanç olabilir mi?

Normal insanların yaşadığı, az çok demokratik bir geleneğe sahip bütün ülkelerde herkesin böyle bir utançtan ders alması gerekmez mi? Elbette evet. Ama Türkiye'de değil...

Eğer elimize bulaşan kandan utansaydık, 39 yıl sonra bir başka Başbakan Erbakan hakkında "tutuklama emri" çıkartıp evine baskınlar düzenler miydik?

Bilelim ki, burası Türkiye. Biz 'Eylül'lerden korkarız. Çünkü biz her Eylül'de ya darbe yaparız, ya Başbakan asarız ya da, 'Başbakan'ları tutuklamak için peşlerine jandarmalar takarız.

Bu dünyada her ülkenin övüneceği bir şeyleri mutlaka vardır. Örneğin çağdaş demokratik ülkeler genellikle, demokratik standartları, bilimsel gelişmeleri ve kültürel zenginlikleriyle övünürler. Diktatörlükler ise, değişime kapalı "istikrarlı" yapılarıyla...

Ya Türkiye?

Bizim o kadar övünecek meziyetlerimiz var ki, saymakla bitecek gibi değil. Herşeyden önce Türkiye darbeleriyle "meşhur" bir ülke. Örneğin, bilimsel alanda en büyük keşiflerimizden birisi YÖK'tür. Yüksek öğretimden sorumlu olan bu kurum, bilimsel işlerden çok, ideolojik örgütlerden örnek aldığı "ikna odaları"yla öğrencilerin eğitim haklarını ellerinden alma konusunda bir numaradır.

Kuşkusuz, başarılarımız sadece bunlarla sınırlı değil. Örneğin, işkencenin kralını biliriz biz. Ayrıca, yeraltındaki "karışık" işlerde de üstümüze yoktur. Bu yüzden, arada sırada Avrupa'la "imaj" problemlerimiz olur. Ancak, hemen bir çözüm üretip bu işi de "dış mihraklara" yükleyerek kısa yoldan imajımızı düzeltiveririz.

Örneğin, "Karakollarda işkence yapılıyor imajı var" diyen İnsan Haklarından Sorumlu Devlet Bakanı Yücelen, "Bunlar Türkiye'yi sevmeyen güçlerin ortaya çıkardığı dedikodulardır. Devletimiz işkencenin karşısındadır. İnsan haklarına cumhuriyetin kuruluşundan bu yana saygı var ve biz bu geleneği sürdürüyoruz" diyor. Ne diyelim, imajınız bol olsun...

Bugüne kadar herkesi kandırdık da, şu Avrupalılar'ı meziyetlerimiz konusunda bir türlü ikna edemedik. Bir anlatabilsek, meziyetlerimizin "Kopenhag Kriterleri"nden de üstün olduğunu... Ama olmuyor işte. Bakın, Avrupa'nın önde gelen AB uzmanlarından Dr. Theo Sommer, Die Zeit'te neler yazıyor: "Türkiye'nin AB'ye girişini zorlaştıran şey, Türkiye'de Silahlı Kuvvetler'in sürüp giden egemenliğidir. Avrupa Türk generallerine yer açmak için kendi anlayışını değiştirmeyecektir."

Evet, demek ki "yüksek meziyetlerimiz" bugüne kadar hiçbir işe yaramamış.