Siyasette başarının, özellikle Türk siyasetinde başarısının sırrı güçlü ve ikna edici bir "değişim söylemi" ve davranışları, duruşu, temsil ettikleri ve kökeniyle bu söylemle bütünleşmiş bir liderin varlığıdır.

1950'lerde Menderes ve DP, 1960'larda Demirel ve AP, 1970'lerde Ecevit ve CHP, 1980'lerde Özal ve ANAP, 2000'lerde Erdoğan ve AK Parti hep bu sırrın ürünü oldular.

Buna karşılık salt eleştiriyle yetinip, değişim-siyaset ilişkisi kurmaktan kaçınan, siyasi iktidarların örselenmesinden medet uman, siyasetin sadece iyi işletmecilikten ibaret olduğunu iddia eden ve bu çerçevede toplumsal memnuniyetsizliğin kendilerine oy olarak döneceğini hesap eden liderler ise hep hüsrana uğradılar.

Kimi siyaset sahnesinden çekilmek zorunda kaldı, kimi siyasi varlığını sürdürmekle birlikte, ne uzadı ne kısaldı, kendi kulvarında ve siyasal sistem için bir tıkaç haline döndü.

Yılmaz'lı ANAP, Çiller'li DYP, Baykal'lı CHP bu durumun tipik örneklerindendir.

Demokratik rejimlerde siyaset bir sistem meselesidir. Siyasi partiler başta olmak üzere birden çok temsili aktörden oluşan ve bu aktörler arasında ilişki ve etkileşim üzerine oturan bir dokuyu ifade eder siyaset.

Hiç bir siyasi parti ya da aktör bu çoğulculuk işlevini ya da sistem görevini tek başına yerine getirmez, getiremez. Kritik siyasi kararlar farklı aktörler arasında uzlaşma ve diyalog olmadan alınamaz; aksi halde kritik kararlar ile toplumsal talepler arasındaki bağlar zayıflar, meşruiyet azalır.

Farklı aktörlerin siyasi alanda farklı değişim söylemleriyle varlığı farklı toplumsal kesimler adına farklı ve derin uzlaşma zeminleri oluşturur. İç dinamiklerin meşruiyet kurucu olarak daimi bir şekilde devrede kalmasını mümkün kılar. Özetle "sistemleşmiş bir siyasi alan"ın varlığı farklı değişim söylemlerinin rekabetiyle oluşur.

İttifaklar, toplumsal alanın devlet alanı aleyhine genişlemesi böyle sağlanır. Rekabet çıtası genel olarak ve düzenli olarak özgürlüklere böyle endeksli olur.

Türk demokrasisi böyle bir sistemin eksikliğinin sıkıntısını hep çekmiştir. Değişim söylemleri genel olarak tek partiye hapsolmuş, "direnç ve değişim kutuplaşması" siyaseti belirlemiş, çıta yukarı değil aşağıya çekilmiş, özgürlüklerin genişlemesi değil sınırlandırılması referans olmuştur.

Bugün de durum çok farklı değil. CHP "kötü kriz siyaseti"nin asli temsilcisi olarak varlığını sürdürüyor ve Baykal'ın elinde sosyal demokratların bile umutlarını kestikleri bir parti haline dönüşüyor. Muhalefetin tavrı ve duruşu değişim siyasetinin önünü tıkamak üzerine kurulu oldukça Türkiye bu açıdan iktidar partisinin yaptıklarına, zamanlamasına, üslubuna, hatta eksiklerine mahkum oluyor.

ANAP Genel Başkanı Erkan Mumcu'nun YÖK ve üniversitelerde tesettür sorununun çözümü için ittifak önerisini bu eksiliği kısmen giderebilecek bir hamle olduğu için önemsedik. Israr edildiği takdirde DYP'nin de katılımıyla bu öneriye ilk aşamada bir taktik olarak soğuk bakan iktidar çıtayı şöyle ya da böyle bir ittifak içinde ya da yalnız başına yükseltmeye, soruna bir çözüm üretmeye yönelecektir...

Ancak şunu da hemen belirtmek gerek: YÖK, tesettür sorunu gibi sorunları çözmek için atılacak ortak siyasi adımlar "sistemleşmiş siyaset eksikliği"ni tek başına ve bir çırpıda gidermez.

Yeni Şafak gazetesi iki gün arka arkaya iki lider tarafından ziyaret edildi. Önce DYP Genel Başkanı Mehmet Ağar, ardından ANAP Genel Başkanı Erkan Mumcu uzun uzun görüşlerini, önerilerini, siyasetlerini dile getirdiler.

Her iki lider de farklı üsluplarına rağmen, kapsamlı ve kuşatıcı bir değişim dili üretmekten uzak duruyorlar. Ağar hesaplarını DYP'nin taşra gücünü ve siyasi iktidarın sosyo-ekonomik alandaki zaafiyetleri üzerine yapıyor. Mumcu ise gündemdeki sorunlar üzerinden pragmatik çözüm önerileriyle siyasetin merkezinde kendisine yer arıyor.

Demokratik olgunlaşma ve siyasette kalite düşüklüğü açıkçası insanın umutlarını yaralıyor.

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan