Hiçbir telaş iftar sofrası hazırlayanların telaşı kadar kanatlanmış olamaz diye düşündü günün inişini sükut ile bekleyen kadın. Yarım saat sonrasının tatlı telaşı ardarda çalan iki telefonla sönüp gitmişti. Önce evin erkeği iftara gelemeyeceğini bildirmişti. Umutları kırılmamıştı kadının. Sardığı börekleri oğlu için kızartmaya devam etmişti. Sonra bir daha çaldı telefon. "Anneciğim n'olursun izin ver. Bütün sınıf Mehmetlere gidiyoruz iftara."

Kışın ortasında, güneş gökyüzünü pembeye boyaya boyaya veda ediyordu. Kadın pembe bulutlara bakarken, birden yalnız iftarı resmeden müellifin satırları takılıp kaldı dudaklarına: "Dünyada hiç kimse orucunu yalnız başına açmak zorunda kalan birisi kadar yalnız değildir." Altıncı Şehrin müellifinin yazdığı satırlar ard arda zihninde sıralanırken gözü minarenin kandillerinde sitem etti kadın. Misafir payı bile pişirmiştim hani nerede?!

Birden kapı çaldı yalnızlığın içine demir atmış kadın kıpırdayamadı. Kimdi bu saatte? Konu komşuya gelen biriydi muhakkak. Otomatiğe bastı. "Buradayım" diye bir ses geldi kapının önünden.

Kapıyı yavaşça açtı. Bir kargo paketi uzatıyordu lacivert montun içindeki yorgun yüzlü adam. Tam o esnada ezanın sesi duyuldu. Kadın "orucunuzu açmak ister misiniz?"i en uygun hangi lisanla dile getireceğini düşünürken yorgun adam utanarak "bir bardak su içebilir miyim?" diye sordu. Dünyalar verildi kadına. Koşarak mutfağa gitti. Yorgun adam kimlik bilgilerini elindeki kağıda geçirene kadar bir tepsinin üzerine çorbayı, böreği, zeytini, hurmayı bir bardak çayı koyup götürdü. Adam şaşırdı. "Zahmet oldu abla. Kusura bakma. Vakti ayarlayamadım. Ben yeniyim. Adresi çok aradım." "Hiç zahmet olur mu" dedi kadın. Dedesinin sözünü hatırladı mutlulukla "zahmet olmadan rahmet olur mu?"

Yorgun adam iftar ederken telaşla bir paket hazırlamaya koyuldu. Börekleri, meyveyi, tatlıyı sıkıca sardı. Yorgun adam "eline sağlık abla çok zahmet oldu Allah bin bereket versin" diye seslendi kapının dışından. Kadın paketi uzattı. "Çok mahçup oldum abla" dedi utanarak. "Mahçup olacak ne var kardeşim. Tanrı misafirine mahçup olmak yakışır mı? Sen gelmeden önce ben haddimi bilmez bir şekilde sitem ediyordum. Hani Tanrı misafiri diye. Edebimi bileyim diye seni Allah gönderdi. Sayende haddimi bildim. Allah senden razı olsun."

Lacivert montun içindeki yorgun yüzlü adam iftar vaktinin tenha sokaklarında yürüyüp giderken, kadın yavaşça gökyüzüne baktı. "Haddimi bildim ey Rahman ve Rahim olan. Sana şükürler olsun. Beni unutmadığın ve iftar anında hizmet edeceğim bir kulunu gönderdiğin için sana şükürler olsun."

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu